အေဖနဲ႔ စကားမ်ားဖူးသူေတြ စကားမ်ားတတ္သူေတြ စကားမ်ားခဲ့သူေတြ စကားမ်ားမဲ့သူေတြ ဖတ္ဖိုု႔

ငယ္ငယ္ကေပါ့။ အသက္ ၁၆ႏွစ္ေလာက္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေအာင္ခါစ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ အထင္ေတြ ႀကီးၿပီး အရာရာကို ငါလုပ္ႏိုင္တယ္လို႕ ထင္ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္။ ေဖေဖနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ စကားမ်ားခဲ့တယ္။ ေဖေဖက ဆူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာတယ္။ ေဖေဖက တားတယ္

။ ကၽြန္ေတာ္က ဇြတ္တိုးလုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွန္တယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ထင္ခဲ့တယ္။

အသက္ ၂၀ ျပည့္တဲ့ေန႕မွာ မနက္ေစာေစာထၿပီး ေမေမ့ကို ကန္ေတာ့တယ္။အဲဒီတုန္းက ေမေမက ႏွလံုးေရာဂါ အျပင္းအထန္ ခံစားေနရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။

ေမေမက ျပံဳးျပံဳးေလး ကန္ေတာ့ခံၿပီး ဆုေပးတယ္။ အသံႏြမ္းႏြမ္းေလးေပမယ့္ အားအျပည့္ပါတယ္။ အလိုရွိသမွ်ကို ကိုယ့္ဘာသာ ႀကိဳးစားယူႏိုင္တဲ့ သားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါေစတဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္ေလးခဏမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၁၆ႏွစ္သားေလာက္ကေန အသက္ ၂၀ အထိ အဆင္မေျပခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့ကို ရုတ္တရက္ သတိရမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္ကေန အဲဒီအရြယ္အထိ လိုသမွ်ကို သူ႕ခြန္သူ႕အားနဲ႕ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ပါလား။ အရာရာကို ေဖေဖဟာ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ ရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။ အလြယ္တကူ ဘယ္ဟာမွ မရခဲ့ပါလားလို႕ ေတြးမိလာတယ္။

အဲဒီလိုပဲ မနက္ ၅နာရီေလာက္ အလုပ္ထသြားရၿပီး ညသန္းေခါင္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ ေဖေဖဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကို ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ထမင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႀကိဳက္တဲ့ဟင္းနဲ႕ လံုလံုေလာက္ေလာက္စားရရဲ႕လား။ ေက်ာင္း မွာ စာ လိုက္ႏိုင္ရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြ အခ်င္းခ်င္း သင့္ျမတ္ရဲ႕လား ဆိုတာေတြကိုအျမဲ တမ္း ေမေမ့ကို ေမးခဲ့တာကို ျပန္သတိရမိလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အႀကီးဆံုးသားဆိုေတာ့ ေဖေဖရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈကို အခံရဆံုးဆိုတာကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ သတိရမိသြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လူပ်ဳိေပါက္ျဖစ္ေတာ့ ေဖေဖ စိတ္ပူမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ျဖစ္မလား။ ကၽြန္ေတာ္ မူးယစ္ေဆးသံုး မလား။ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မလား။ ကၽြန္ေတာ္ အဖမ္းခံရမလား။ ေဖေဖ စိတ္ပူမွာေပါ့။

အရင္က ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ေတြးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ လြတ္လပ္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ အထင္ႀကီးတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ဘဝင္ေတြျမင့္လို႕ရယ္။

ေမေမ့ကို ကန္ေတာ့တဲ့ခဏ။ ေမေမ့ရဲ႕ ဆုေပးတာကို ၾကားရတဲ့ခဏမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖ့ကို ျမင္မိတယ္။ ၄ႏွစ္ေလာက္ ေဖေဖနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာ ျဖစ္ခဲ့သမွ် အဖုအထစ္ေတြဟာ ေဖေဖ့ေၾကာင့္မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘာသာ ျဖစ္ေနခဲ့တာကို သေဘာေပါက္လိုက္မိတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လိုအပ္တာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာႀကိဳးစားယူႏိုင္တဲ့ ေယာက္်ားေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ ဖို႕အတြက္ ေဖေဖတစ္သက္လံုး ဒီအရြယ္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကေန ႀကိဳးစားရုန္းကန္ေပးခဲ့ပါလားဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း သတိျပဳလိုက္မိတယ္။

ေဖေဖ့ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ အထင္မွားခဲ့တယ္။ ေဖေဖ့ကို ပညာမတတ္ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ အထင္ေသး ခဲ့တယ္။ ေဖေဖ့ကို ႏိုင္ငံေရးဘာမွ နားမလည္ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္တင္ခဲ့တယ္။

ဘယ္ဟုတ္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ အျမဲရွိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ အျမဲရွိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ အျမဲရွိခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႕ကစၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖကို ကၽြန္ေတာ္ အထင္မမွားေတာ့ဘူး။ အဲဒီေန႕ကစၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖကို ကၽြန္ေတာ္ မေမ့ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေန႕ကစၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖကို ကၽြန္ေတာ္ မေစာ္ကားေတာ့ဘူး။

ေရွ႕မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြယ္ရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရဲတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူရဲေကာင္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုးကြယ္ရာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆရာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္အခု အသက္ ၃၇ႏွစ္ရွိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သမီးတစ္ေယာက္ သားတစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီ။ အေဖေနရာ ကိုလည္း ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖနဲ႕ပတ္သက္လို႕ ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း အဲဒီ အသက္ ၂၀ ျပည့္ေမြးေန႕က ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့တဲ့ အသိတရားဟာ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ဘဝလံုးကို အေတာ္ေလး ေက်းဇူးျပဳခဲ့ပါ လား။ ကၽြန္ေတာ္ အခုအေဖျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း အဲဒီတုန္းကသာ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မိုက္ေနခဲ့ရင္ ေဖေဖ့ကို အထင္ေတြ ဆက္မွားေနခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝႀကီး အမွားႀကီး ဆက္မွားေတာ့မွာပါလားလို႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေတြးေနမိတယ္။

အဲဒီေန႕ကစၿပီး ဒီေန႕အထိ ေဖေဖနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ စကားမ်ားရတာ ျငင္းခုန္ရတာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။

(copied)